In dit artikel staat verzuim centraal als maatstaf van de inspanning van werknemers. De recente aanpassingen van de Nederlandse wetgeving om verzuim te verminderen worden in het algemeen als succesvol beschouwd. Deze wetgeving is echter gebaseerd op de idee dat werknemers en werkgevers zich laten beïnvloeden door straffen bij onnodig verzuim. Ik bespreek drie casestudies van verzuim in individuele bedrijven. Deze casestudies illustreren het gebruik van een specifiek econometrisch design waarmee causale relaties tussen economische variabelen kunnen worden geïdentificeerd. De schattingen tonen aan dat werknemers zich niet alleen laten leiden door straffen, maar dat er ook andere mechanismen zijn die de verzuimbeslissing van werknemers kunnen verklaren.